Irena Santor podczas XVII KFPP w Opolu w 1979 r. fot. Ryszard ŁabusIrena Santor, ur. 9 grudnia 1934 r. w Papowie Biskupim, wokalistka, jedna z najważniejszych artystek w historii polskiej muzyki rozrywkowej, nazywana pierwszą damą polskiej piosenki.

W latach 1951-1959 występowała w Państwowym Zespole Ludowym Pieśni i Tańca „Mazowsze”. Po odejściu z „Mazowsza” rozpoczęła samodzielną działalność estradową, którą z powodzeniem kontynuowała przez kolejne sześć dekad. Koncertowała w wielu krajach Europy, obu Ameryk, Azji i Australii. Dokonała licznych nagrań dla Polskiego Radia, płytowych oraz do filmów.

Jest m.in. laureatką festiwali w Sopocie – I nagroda za piosenkę „Embarras” (muz. Jerzy Wasowski, sł. Jeremi Przybora) i nagroda za interpretację na I MFP w 1961 r. – w Opolu – I nagroda w koncercie „Premiery”, nagroda Przewodniczącego Prezydium WRN w Opolu za utwór „Powrócisz tu” (muz. Piotr Figiel, sł. Janusz Kondratowicz) oraz nagroda publiczności na IV KFPP w 1966 r. – oraz w Tokio – III nagroda za interpretację piosenki „Może już jutro” (muz. Leszek Bogdanowicz, sł. Jadwiga Urbanowicz) w 1971 r. Otrzymała także m.in. dwukrotnie Grand Prix na KFPP w Opolu (1979 i 1991 r.), Złotego Fryderyka (za całokształt twórczości artystycznej), Bursztynowego Słowika (MFP w Sopocie) i Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Jako pierwsza w Polsce piosenkarka została uhonorowana doktoratem honoris causa (2017 r.).

W 2021 r. oficjalnie ogłosiła zakończenie kariery scenicznej. Nadal jednak pozostaje aktywna, biorąc udział w różnego rodzaju przedsięwzięciach artystycznych.

/Biografia została przygotowana przez Muzeum Polskiej Piosenki w Opolu./

 Fot. Irena Santor podczas XVII KFPP w Opolu w 1979 r. (fot. Ryszard Łabus)

 

 

 

Materiał przygotowany przez Muzeum Polskiej Piosenki w Opolu